پرسش: اعتقاد به اینکه امامان علیهم السلام در زمان حیات برزخی قدرت
شنیدن صداها را دارند اعتقادی غلو آمیز است؟ و اثبات صفت خدا برای آنان می باشد؟
پاسخ: فرض اینکه چنین اعتقادی غلو آمیز است مبتنی بر شناخت حیطه ی
ادراک انسان در حیات برزخی می باشد؛ یعنی باید ثابت شود که در حیات برزخی چنین امکانی
وجود ندارد که بنده ای به این قابلیت دست یابد. در حالی که چنین امری موجود نیست و
ما دلیلی بر رد چنین قابلیتی نداریم؛ بلکه می توان گفت که عدم چنین قابلیتی بخاطر مانع
بودن جسم مادی است و بعد از جدا شدن روح از جسد قابلیتهای روح مجرد قابل مقایسه با
روح در بند جسم نخواهد بود.
با نگرشی دیگر می توان گفت بشر چنین قابلیتی دارد که دستگاهی
بسازد که اصوات و امواج مختلف را در آن واحد بشنود و از یکدیگر تفکیک و نقد و بررسی
نماید؛ آیا در چنین حالی می توان گفت که ما دستگاهی با صفت الهی ساخته ایم؟
بنابراین باز گشت این سؤال به عدم شناخت حقیقت انسان و قابلیتهای
وی باز می گردد؛ اگر در قرآن می خوانیم که شخصی چنین قابلیتی دارد که در یک آن تختی
را از مسافت چندین هزار کیلومتری حاضر نماید؛ آیا نمی توان احتمال داد که وی قدرتهای
ناشناخته ی دیگری نیز دارد که بیان نگشته است؟
نکته ی دیگر اینکه همه ی مسلمانان در انتهای نماز خویش (در هر
جای دنیا که باشند) به پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به صیغه ی خطاب سلام می کنند؟
این امری است که خدا ما را مامور بدان نموده است؛ حال آیا می توان گفت که چنین امری
لغو بوده است؟ پاسخ آن است که قطعا امر لغو از سوی شارع مقدس صادر نمی گردد؛ بنابراین
باید معتقد بود که آن حضرت سلام ما را می شنوند و جواب آنرا می دهند؛ ووجود چنین امری
خود به تنهائی برای اعتقاد ما کافی می باشد.
