پرسش:
به نام یزدان بخشاینده بخشایشگر
مگر به ما نرسیده است که قرآن و اهل بیت شریک هم هستند یا دو
ثقلین هستند که پیامبر گرامی وصیت کرده‌اند این دو باید کنار هم باشند (در دل ما) تا
در روز رستاخیز به هم برسند؟ یعنی تا بتوانیم از حوض کوثر بنوشیم؟
پس باید همه آیات قرآن کریم اهل بیت و پیامبر را تایید کنند
و همچنین ادعاهای شیعه مثل غصب خلافت و آتش کشیدن خانه نبوت و عاشورا و هزار هزار عمل
شیطانی دیگر که قدرتمندان جامعه اسلامی اونها رو سانسور یا توجیه می‌کنند (عذر بدتر
از گناه)
لطفا کمک کنید
پاسخ:
با سلام و عرض ادب
1)ابتدا باید توجه
داشت که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله تنها آورنده قرآن نبوده اند؛ بلکه آنحضرت آیات
کریمه را بر مردم تبیین و تفسیر می نموده اند همچنان که قرآن کریم می فرماید:«وَ أَنْزَلْنا
إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُون»؛[1]
بدیهی است که مساله ی تبیین منحصر به زمان پیامبر اکرم صلی الله
علیه وآله نبوده و از آنجا که قرآن تا قیامت هادی بشر می باشد؛ همواره نیاز به تبیین
معصومانه وجود دارد؛ لذا قرآن کریم می فرماید :«فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ
لا تَعْلَمُون»؛[2] اگر نمى دانيد، از آگاهان بپرسيد.
همان کسانی که حقائق قرآن در قلب پاکشان تجلی یافته است:«بَلْ
هُوَ آياتٌ بَيِّناتٌ فِي صُدُورِ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْم»؛[3]
همان کسانی که عالم به اسرار قرآن می باشند: «وَ يَقُولُ الَّذِينَ
كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلاً قُلْ كَفى بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ وَ
مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ»؛[4]
و چنین امری نیز نیست مگر به واسطه ی طهارت و عصمتی که خدای
متعال بدانها مرحمت فرموده است:ُ«إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ
أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرا»؛ [5]
و «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيم؛ فِي كِتابٍ مَكْنُونٍ؛ لا يَمَسُّهُ
إِلاَّ الْمُطَهَّرُونَ»؛[6]كه آن، قرآن كريمى است، كه در كتاب محفوظى جاى دارد، و
جز پاكان نمى توانند بدان دست يابند.
امیر المؤمنین امام علی علیه السلام در توصیف اهل بیت علیهم
السلام می فرمایند:
«فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ؟
وَ أَنَّى تُؤْفَكُونَ وَ الأَعْلَامُ قَائِمَةٌ وَ الآيَاتُ وَاضِحَةٌ وَ الْمَنَارُ
مَنْصُوبَةٌ فَأَيْنَ يُتَاهُ بِكُمْ وَ كَيْفَ تَعْمَهُونَ وَ بَيْنَكُمْ عِتْرَةُ
نَبِيِّكُمْ؟ وَ هُمْ أَزِمَّةُ الْحَقِّ وَ أَعْلَامُ الدِّينِ وَ أَلْسِنَةُ الصِّدْقِ،
فأنزلوهم بأحسن منازل القرآن وَرِدُوهم وُرُود الهيم العِطاشِ...»؛ [7] مردم كجا مى
رويد؟ چرا از حق منحرف مى شويد؟ پرچم هاى حقّ بر پاست، و نشانه هاى آن آشكار است،
با اين كه چراغ هاى هدايت روشنگر راهند، چون گمراهان به كجا مى رويد؟ چرا سرگردان
هستيد؟ در حالى كه عترت پيامبر صلى الله عليه و آله شما در ميان شماست. آنان زمام داران
حقّ و یقینند، پيشوايان دين، و زبانهاى راستى و راست گويانند، پس در بهترين منازل
قرآن جايشان دهيد همچون تشنگانى كه به سوى آب شتابانند، به سويشان هجوم ببريد.
ودر بیانی دیگر می فرمایند:
«انْظُرُوا أَهْلَ
بَيْتِ نَبِيِّكُمْ فَالْزَمُوا سَمْتَهُمْ وَ اتَّبِعُوا أَثَرَهُمْ فَلَنْ يُخْرِجُوكُمْ
مِنْ هُدًى وَ لَنْ يُعِيدُوكُمْ فِي رَدًى فَإِنْ لَبَدُوا فَالْبُدُوا وَ إِنْ نَهَضُوا
فَانْهَضُوا وَ لا تَسْبِقُوهُمْ فَتَضِلُّوا وَ لا تَتَأَخَّرُوا عَنْهُمْ فَتَهْلِكُوا»؛[8]
مردم! به اهل بيت پيامبرتان بنگريد از آن سو كه گام برمى دارند بروید. وقدم جای قدمشان
بگذاريد، آنان شما را از راه هدايت بيرون نمى برند و به پستى و هلاكت باز نمى گردانند.
اگر سكوت كردند سكوت كنيد و اگر قيام كردند، بپا خيزيد، از آنان پيشى نگيريد كه گمراه
مى شويد و از آنان عقب نماييد كه نابود می گرديد.
2) قرآن کتاب هدایت
بشر است؛ و در این راستا هر امری که موجبات سعادت انسان را فراهم ساخته در آن آمده
است. اما اینکه قرآن کریم را کتاب تاریخ بشر بدانیم که همه ی اتفاقات گذشته و آینده
در آن ثبت باشد، کسی چنین سخنی را نگفته و بدان معتقد نشده است.
موفق باشید.
[1]. النحل/44:و
اين ذكر- ياد و پند قرآن- را به تو فرو فرستاديم تا براى مردم آنچه را كه به سوى آنان
فرو فرستاده شده است روشن بيان كنى و تا شايد بينديشند.
[2].النحل/43.
[3].العنکبوت/49:ولى
اين آيات روشنى است كه در سينه دانشوران جاى دارد و آيات ما را جز ستمگران انكار نمى
كنند!
[4].الرعد/43:آنها
كه كافر شدند مى گويند: «تو پيامبر نيستى!» بگو: «كافى است كه خداوند، و كسى كه علم
كتاب (و آگاهى بر قرآن) نزد اوست، ميان من و شما گواه باشند!»
[5]. الاحزاب/33:جز
اين نيست كه خداوند (به اراده تكوينى خاص) مى خواهد از شما اهل بيت (پيامبر) هر گونه
پليدى (در عقايد و اخلاق و اعمال) را بزدايد و شما را به همه ابعاد پاكى پاكيزه گرداند.
[6].الواقعة/79.
[7]. نهج البلاغة،
خطبه ی 87.
[8]. نهج البلاغة،
خطبه ی 97.
